Natuurlijk begrijp ik de tekst van het liedje van Marco Borsato “Afscheid nemen bestaat niet”… natuurlijk weet ik wat hij vertelt. Hij omschrijft het gevoel, dat een dierbaar persoon die overleden is, in elk zuchtje wind en elke veer, in elke vlinder en elke gedachte bij mij zal blijven. Ik ben het compleet met hem eens.
Maar om te weten, dat het afscheid niet echt bestaat, moest ik eerst ervaren, dat ik afscheid heb genomen van het lijfelijke bestaan van mijn kind. Thuis was de leegte bijna tastbaar. In mijn leven droop het gemis, door mijn ademhaling heel. In mijn lichaam sloeg mijn hart vertraagd en de zon kon de kou en de duisternis niet laten verdwijnen. De trein van mijn leven, was op een ander spoor komen te staan en met die trein moest ik mijn route verder gaan, terwijl er één wagonnetje minder aanhaakte. Geen vrolijk geratel, geen stoeltje dat bezet werd, geen halte waar voor gestopt mocht worden. Leegte.
Het afscheid moest wel degelijk genomen worden. Een deel van mijzelf liet ik daarbij achter. De laatste groet, het laatste kusje, de laatste streling… nooit meer.

Het nieuwe leven, dat te wachten lag na dat bewuste afscheid moest helemaal opnieuw vorm worden gegeven. Gaandeweg, met vallen en opstaan werd deze route steeds duidelijker zichtbaar. Ik kon niet terug naar het oude spoor. Met geen mogelijkheid zou mijn trein ooit weer op dat station aankomen. Met dit weten, werd mijn verlangen groter om het aan te kunnen. Met deze overtuiging tufte ik eerst voorzichtig en langzaam, maar geleidelijk aan in een constant tempo mijn toekomst tegemoet. Hoe wonderbaarlijk was het, dat ik bij elke nieuwe halte, het aan mijn kind mededeelde. Haar naam bleef ik telkens weer noemen en zo kreeg ik het voor elkaar, dat ze altijd weer aanwezig bleek te zijn. Ik nam haar mee op mijn reis en daar zal ze altijd een deel van mij blijven.

Lijfelijk is ze niet meer aanwezig, maar in alles zing ik haar naam…