Toen ik afscheid van Annemiek moest nemen, brak mijn hart in stukken… Nee, het leek alsof mijn hart uit mijn lijf gescheurd werd. Een pijn die vanuit mijn tenen, door mijn hele lijf trok en in mijn hart uitkwam. Daarna schoot het in mijn keel en naar mijn ogen. Het leek voor een moment dat ik geen adem meer kon krijgen en mijn tranen vochten wie het eerst mocht stromen. Dat gevecht was sindsdien altijd gaande. De keel kneep dicht en tranen kwamen. Verdriet had een vreselijke uitwerking op mijn lichaam.

Toch heeft het gemis van haar aanwezigheid een plaatsje gekregen, doordat ik op een gegeven moment ontdekte dat ik niet via de buitenkant aan mijn verdriet kon werken. Het echte verwerken moest van binnenuit gebeuren. Daar zat mijn hart dat niet meer sloeg zoals het ooit had gedaan. Daar zat de brok die steeds weer in mijn keel schoot. Daar zaten de tranen die telkens weer naar de vreselijkste herinneringen zochten.

De tijd heelt alle wonden zegt men dan.. en inderdaad de tijd gaf me de gelegenheid om een plekje te zoeken, waar Annemiek altijd aanwezig zal zijn. Een plaats waar kracht overdadig te vinden is en waar ik juist kan tanken aan de vele prachtige herinneringen. Langzaam maar zeker richt ik me weer op. Is mijn hart geheeld. Is mijn vertrouwen gegroeid en kan ik met Annemiek verder gaan…