Mijn allereerste gedicht dat ik ooit schreef, al vele jaren geleden, was een gedicht dat ging over moed, dapperheid en hoop. Met het gemis en de leegte zou ik op pad gaan. Ik zou op elke plek aan mijn kind denken. Ik zou in elk gesprek haar naam noemen. Ik zou haar overal mee naar toe nemen en ik zou leven alsof ik voor 2 mensen het leven aan zou gaan. Ik zou ook zeker op weg gaan om weer te genieten en ik zou naar vreugde blijven zoeken. Ik maakte hiermee een plechtige belofte aan mezelf.

Mijn eerste gedicht werd mijn routekaart en mijn eigen woorden leidden me stap voor stap verder. Het was achteraf gezien geen simpele belofte, want het liet me soms niet rusten en het gaf me vaak een duwtje om toch verder te gaan, soms ook tegen beter weten in. Het bracht me echter ook naar oorden en overwinningen waarvan ik dacht dat ik deze stap nooit zou hebben durven maken. Het gaf me kracht om liefdevol naar mijn wond te kijken en het voorzichtig en goed te verzorgen. De rauwe rouw werd verzacht, waarmee er (stapje voor stapje) berusting ontstond.

De pijn werd een bekende pijn, als chronische pijn, waarmee ik kon leven. De kou werd steeds minder kil en door vele fijne en warme herinneringen kwam de dag, waarop ik vreugde weer in mijn leven toestond. Ik nodigde het zelfs uit. Ik opende mijn gordijnen, zodat de zon zijn intrede weer kon doen.

Het gemis is altijd latent aanwezig, maar bepaalt niet langer mijn leven. Mijn allereerste gedicht voor Troostgeschenk heeft me begeleid om de vreselijke wond te laten helen. Ik laat het plezier toe en kan weer volop lachen. Ik omarm het leven en iedere mens die hierin een plekje inneemt. Het is mogelijk om uit de diepte omhoog te komen. Het is mogelijk om uit de duisternis tevoorschijn te treden. Het is mogelijk om jezelf weer toe te staan het leven te vieren. Het is mogelijk om te zingen en te dansen. Het is mogelijk om een wond die je hele wezen doordrong te laten genezen.

Wij hopen dat jij in deze periode van duisternis, de donkere tijd van het jaar, dit vertrouwen in het licht zou kunnen zetten. Het vertrouwen dat er een dag mag komen, waarop een gapend gat niet meer zichtbaar zal zijn.