Het regent pijpenstelen. De dag blijft vandaag wat langer in slaap, het licht is minder aanwezig. Het is maar een kleine stap om weer terug te glijden naar een tijd, waarin de duisternis de macht had over mijn leven. Het was zo moeilijk om een voorstelling te maken van een dag, die weer ‘normaal’ zou zijn.. Een leven zoals het ooit eens was. Ik heb me vaak afgevraagd of ik de kracht wel bezat om daar weer naartoe te komen. Het was een weg, die ik alleen moest gaan. Niemand kon de passen voor mij maken en niemand anders kon ’s morgens voor mij uit bed komen om het licht weer te begroeten.

Toch was er een weten, een gevoel, dat me leidde. Dat me in contact bracht met mezelf en mij liet vertrouwen, dat door het verdriet en de tranen heen, het donker overwonnen kon worden. Niet op de automatische piloot, maar met vertrouwen de pijn doorvoelen en een plaats geven in mijn leven. Mijn leven is verweven met de duisternis van de pijn, maar geeft ook zoveel ruimte aan het licht van de liefde en het vertrouwen dat het goed is.