Zo aan de buitenkant is weinig op te merken, toch ben ik niet meer als voorheen. Soms komt het gevoel van eenzaamheid om de hoek kijken. Het grijpt me bij de keel, het laat me weer pijnlijk bewust worden van de weg, die ik met gemis moet gaan. Ik weet dat dit gevoel regelmatig langs komt. Uit het niets laat het me verdrietig zijn, toont het me een leven dat ooit eens was en waar nu heimwee voor in de plaats gekomen is. Zo aan de buitenkant leef ik mijn leven weer, lach ik en dans ik weer.. maar aan de binnenkant zit een plekje dat nog regelmatig venijnig pijn doet.