Terwijl het jaar langzaam zijn ogen dichtdoet en het donker zich steeds meer als een deken over ons heen legt, tel ik de dagen naar Kerstmis en de Jaarwisseling. Ik trek naar binnen, letterlijk en figuurlijk. Ik kijk terug op de maanden en overdenk het jaar. Wanneer Sinterklaas weer naar Spanje is vertrokken en Wereldlichtjesdag is geweest, overvalt me weer de snelheid van de tijd. Ik heb geleerd het gemis in de dag te weven en ik heb geleerd om met de leegte om te gaan, maar elk jaar in december overvalt me toch weer de afwezigheid van mijn dierbaren.
Het is niet dat ik het benoem of dat ik heel bewust de plek aanwijs die niet meer gevuld is, maar er komt een gevoel van melancholie in mijn hart. Alsof er kleine pareltjes naar buiten willen. Ze twinkelen, schitteren en stralen. Ze vertellen mij van een verleden, waar een Kerstboom werd opgetuigd met Kerstmelodietjes op de achtergrond, kerstkransjes op een schaaltje, Nieuwjaarskoekjes met slagroom.  Een glimlach tovert zich tevoorschijn, maar ook toont zich het litteken in mijn hart… De pareltjes veranderen langzaamaan in tranen, die weer een weg over mijn wangen, vinden. Elk jaar weer, wordt dit spoor gevormd en vastgelegd.
Tranen, omdat de decembermaand, met zoveel licht en gezelligheid, de afwezigheid beschijnt en weer pijnlijk duidelijk maakt, dat diegene nooit meer aanwezig zal zijn.
Duisternis voert me naar het verdriet, dat ik mag voelen, dat tevoorschijn mag komen, dat gehuild mag worden. Elk jaar is er gelegenheid om het toe te laten, zodat het weefgaren weer verder af mag wikkelen. Wevend kom ik de dagen door, om uiteindelijk met Kerstmis toch het licht binnen te laten komen. De wond is verzorgd en weer verbonden. Het mag er zijn. Met Kerstmis is er dan ruimte om de sterren te zien stralen, het kaarslicht te aanvaarden en een groetje naar de hemel te blazen. Sterren stralen in de nacht, wachtend op de liefde, die altijd ontvangen zal worden en de verbinding altijd voelbaar zal blijven maken.