Wat is er met de maand december? Is het omdat het de laatste maand van het jaar is? Komt het doordat het koud is en donker, soms zelfs troosteloos? Is het de vertraging tot aan Kerstmis, waardoor we terugkijken met een beetje weemoed, om daarna weer vooruit te kijken naar het nieuwe te verwachten jaar? Wanneer ik dit schrijf is het 13 december, Wereldlichtjesdag. Alle ouders die een kind hebben verloren, steken een kaarsje aan. Ik doe dat elk jaar weer. Verbonden door gemis en vanuit die leegte vertaalt het lichtje mijn vertrouwen op een toekomst, waarin de wond geheeld zal zijn en dat ik mijn kind in liefde in mijn hart bij me zal dragen.

13 December was echter ook ooit de dag van een zware hersenoperatie, die mijn kind moest ondergaan. De tumor bleek in alle kracht terug te zijn en de dokter durfde het voor een 2^e keer aan te opereren. De dag duurde eeuwig. We leefden met de minuut en stonden tussen hoop en vrees. Hoeveel kan een kind verdragen? De buitenwereld schitterde met lichtjes en de winkels lokten. Kerstmis was aanstaande en het was een drukte van belang. We hadden echter maar één wens: “Mag ons kind leven?”

De decembermaand omringde ons, het licht dat zich terugtrok en het donkerder liet worden, maar telkens toonden zich lichtjes, kaarsjes, lampjes en ander geschenkjes en in deze verlichting deed ons kind haar best om te herstellen. Ze lag op de IC, maar was zo krachtig dat ze meteen naar de MC kon en binnen één dag naar de afdeling. Ze kon niet praten, was half verlamd, maar ’s morgens om 5 uur begon ze al te oefenen. Ze telde de Kerstlampjes, ze wees ze met haar vingertje aan. Een Kerstboompje hielp haar verder en haar wilskracht won het van de tijd. Met Kerstmis waren we thuis.

Het vertrouwen dat in deze maand voelbaar is, laat ons het nieuwe jaar omarmen. Dat doet de decembermaand, vanuit de langste nacht komt de zon in haar lichtkracht terug. Deze laatste maand geeft ons de tijd een jaar te beschouwen, maar ook het leven. Waar kom je vandaan en waar zou je naartoe willen? Mogen we in deze laatste weken van het jaar moedig terugkijken en zoals ooit mijn kind voor heeft gedaan, elke nieuwe dag omarmen en dat ondanks het feit dat dit niet altijd eenvoudig is, maar wel de moeite waard…