Wanneer je als mens geboren wordt, is één ding zeker. Je gaat ooit een keertje weer dood. De dood is eigenlijk altijd om je heen en je leert ermee te leven. Ik had al vaak over de dood nagedacht en elke keer als er iemand overleed, dan kon ik me een voorstelling maken wat dit moest betekenen.
Maarrr.. toen de dood bij mij aanbelde en mijn kind kwam halen, toen was het wel even heel iets anders. Toen voelde ik wat deze reisgezel met me deed en wat die me toonde. Daar kun je je geen voorstelling van maken. Daar kun je van te voren niet over nadenken.. het is niet voor te stellen hoe dat is.
Ik denk daarom, dat de mens met verlies nooit helemaal begrepen kan worden, door een omgeving die nog geen verlies heeft ervaren. Men doet z’n best, maar met alleen een voorstelling van rouw, is het niet voldoende. Op een gegeven moment moet de pijn en het gemis over zijn.. Dat is de gedachte. Vaak krijg je als rouwende liefdevolle steun van mensen, die lotgenoot zijn en die weten wat je doormaakt.
Denken over de dood… is zoveel anders dan leven met de dood en het gemis.
Lieve Karin,
Wat moet ik nog aan deze tekst toevoegen….het zegt zoveel.
Leven met de dood en het gemis is inderdaad zoveel anders, tranen lopen nu over mijn wangen nu ik dit schrijf. Het doet bij mij nog zo zeer……
Dikke knuffel, José
Lieve José, leven met gemis is ook altijd een beetje hinken op twee benen. Soms lukt het goed, soms verlies je weer het evenwicht…. De pijn is altijd latent aanwezig.
Dikke knuffle van mij terug.. En ook heel veel kracht, liefde en sterkte.
Karin
Lieve Karin,
Je gedicht en de uitleg ervan heeft geen verdere woorden nodig.
Liefs en sterkte van Inge
Dank je wel Inge ♥
Lieve lieve zus,
Ik kan op dit moment alleen maar zeggen dat er tranen over mijn wangen lopen……tranen van medelijden en berouw.
Marietje
Lieve grote zus, een dikke knuffle voor jou van mij♥