Ooit, lang geleden, viel ik tijdens een gymwedstrijd van de evenwichtsbalk en kneusde mijn enkel. Wat had ik een pijn! Ik kon geen kant op en moest rust houden. Toch kwam ik soms per ongeluk op mijn voet terecht en dan jammerde ik en de tranen stroomden over mijn wangen. Als ik aan die tijd terugdenk, dan weet ik nog heel goed, dat mijn enkel waanzinnig pijn deed. Maar hoe ik mijn best ook doe… diezelfde pijn kan ik nu niet weer oproepen. Ik kan met geen mogelijkheid in tranen uitbarsten doordat ik mij die pijn weer herinner.

Hoe zit het dan met de pijn die door het gemis van een geliefd persoon gevoeld wordt? Ik hoef hier helemaal geen moeite voor te doen om in tranen uit te barsten. Eén herinnering is genoeg om overspoeld te worden door tranen en verdriet. Waarom blijft de leegte altijd de leegte en waarom geneest de wond niet die ontstaan is door een afscheid?
Spelen daar misschien andere factoren? Heb je daar als mens invloed op? Is het dan mogelijk dat ikzelf een helende rol kan hebben. Hoef ik niet per se aan de medicatie om de pijn te verzachten?

Gedachten kunnen mij alle kanten op laten schieten. Als ik met mijn gedachten mee zou rennen, dan zou ik aan het einde van de dag bekaf zijn. Zo gaan de gedachten met mij op de loop wanneer ik het overlijden van mijn kind weer omhoog voel komen. Het is mijn eigen invulling van deze gedachten, die vooral het gemis benoemen, met daarna vanzelfsprekend pijn, verdriet, schuldgevoel, oneerlijkheid, boosheid, onbegrip en ga zo maar door. Hier word ik niet krachtiger van. Het helpt me geen stap vooruit. Het geeft me geen handvatten om de toekomst tegemoet te treden. Het houdt me alleen maar vast en terneergeslagen.

Gedachten willen aan de ene kant heel graag terug in de tijd. Ze willen terug naar het verleden en dan vooral naar de dagen, die er nu niet meer kunnen zijn. Waardoor je nog ongelukkiger wordt. Aan de andere kant willen ze een toekomst bedenken, waarin je nooit meer gelukkig zult zijn omdat jouw geliefde mens er niet meer bij kan zijn. Steeds blijven de gedachten situaties bedenken, waardoor je niet doet wat je eigenlijk zou moeten doen: Leven.

Het houdt je bij jouw leven vandaan. Het leven met zoveel mooie momenten, met zoveel geluk, met zoveel liefde en prachtige belevenissen in het groot, maar zeker ook in het klein. De dood van een geliefd persoon geeft je de ervaring om te zien of je het leven kunt blijven leven. Het is geen straf en niemand heeft schuld. Het leven is zoals het leven is. Wat doe ik ermee? Luister ik naar mijn springende gedachten of voel ik wat er nu is en laat ik het toe, zodat de kou van het gemis ooit mag worden vervangen door de warmte van fijne herinneringen.

© Karin ~ Troostgeschenk