De stilte was oorverdovend. De leegte leger dan leeg. Mijn verzorgende taak was niet meer de basis van mijn bestaan en toch brak de dag weer aan met een nieuwe toekomst. Elke keer toonde de klok de tijd met minuten die gegeven werden en uren die geleefd zouden kunnen worden. Hoe vaak heb ik gedacht, dat dit uurwerk nooit meer vooruit zou lopen. Hoe vaak was ik verbaasd dat het alweer avond was. Hoe moest ik mijn leven weer inhoud geven, een leven waarin een gapend gat aanwezig was. Ik wist het niet.

De bewuste tijd, was echter ook geduldig en haastte zich niet. Het bleef gaan en liet me tot het besef komen, dat het aan mij was om in beweging te komen. Het moment, dat er ooit zou zijn, zou alleen door mij opgepakt kunnen worden. Het tikken begeleidde me om de leegte te aanschouwen, te doorvoelen, te accepteren en zo het verleden met het heden te verbinden. Ik moest de verantwoordelijkheid op mij nemen, om mijn leven weer zin te geven. Ik moest een keuze maken om vanuit het diepe verdriet een stap naar nieuwe vreugde te doen.

Mijn kind had jarenlang gevochten voor elk sprankeltje plezier. Ze had van elk moment een feestje gemaakt. Ondanks het feit, dat ze steeds minder mogelijkheden kreeg, lichamelijk beperkt werd en de wereld langzaam los moest laten. Ik heb haar keuzes zien maken, telkens weer met haar achteruitgang vrede zien krijgen en elke avond weer met een glimlach in slaap zien vallen.  Zij is en blijft mijn grote inspirator om in de leegte een warme glimlach tevoorschijn te toveren. In elke hartslag hoor ik haar lach. In elke ademhaling verneem ik haar kracht, die mij de moed geeft om mijn keuze voor het leven te maken.