Jaren wist ik dat de dag zou komen. Alsof ik naar de rand van een afgrond werd geduwd. Niet zomaar een afgrond, maar een zwart gat, waar geen einde aan scheen te komen. Soms kon ik al in de diepte kijken, maar had de mogelijkheid door hoop te blijven houden, terug te stappen. De ziekte van mijn kind was echter zoveel sterker, waardoor ik uiteindelijk viel. Er was geen grijpen of vastklampen meer mogelijk. Mijn kind was gestorven.
Ondanks haar vertrouwen op herstel. Ondanks haar positiviteit. Ondanks haar moed en wilskracht, was haar lijfje niet in staat de kankercellen weg te werken. Op het moment dat ze haar laatste adem uitblies en ik haar handje langzaam koud voelde worden, duikelde ik de diepte in.
Donkerder dan ik had voorzien, dieper dan verwacht. Pijnlijker dan pijnlijk, smakte ik tegen de grond.

In deze diepte was ik verdoofd, verdwaald en verdrietig. Deze plek was niet bekend en het voelde koud en eenzaam. Het werd echter wel mijn thuisbasis, van waar uit ik mijn nieuwe weg invulde. Het vergde kracht om te klimmen, moed om door te gaan, vertrouwen in het licht en hoop om ooit weer verder en hoger te kunnen.
De verwondingen die ik heb opgelopen lieten littekens na en de tranen zullen altijd op onverwachtse momenten blijven stromen. Maar midden in het intense gemis, voel ik dat dit de prijs van liefde is.