Als ik mij het leven voorstel als een rotonde, dan zie ik een prachtige cirkel waar ik veilig rondjes kan rijden. Ik ken de weg en weet waar ik gas kan geven en ik heb het stuur controlerend in handen. Hier hoef ik niet meer na te denken en mijn gevoel staat op de automatische piloot. Ik kan me dan ook bedenken, dat ik pas een afslag neem wanneer ik daartoe gedwongen word. Dat gebeurt niet door vreugde, plezier en gelukkig zijn. Meestal gebeurt dit door het noodlot of het lijden.

Door de dood van Annemiek werd ik van de rotonde afgeknald. Het stuur was verdwenen en ik moest een weg gaan ontdekken, die voor mij totaal onbekend was. Geen Tomtom bij de  hand en geen landkaart. Op gevoel en heel voorzichtig trapte ik op het gas, soms zette ik het zelfs in de achteruit stand. Toch moest ik door omdat het leven een pad voor mij bedacht had of ik wilde of niet, mijn autootje bleef draaien. Na vele zijweggetjes en doodlopende straatjes kreeg ik steeds meer overtuiging en zicht dat deze weg zoveel mooier was, zoveel verrassender dan de ooit genomen rotonde. Ik ontdekte mijn kracht, mijn wil, mijn moed, mijn hoop, mijn dankbaarheid en mijn liefde, waardoor ik besefte dat de dood gelijk staat aan transformatie. Een omzwaai van het leven, die me toonde wie ik daadwerkelijk ben en wat het mens-zijn echt inhoudt. Het is een route die je af mag leggen en waar je telkens weer een nieuwe les ervaart.