Ik heb in de jaren van vallen en opstaan ontdekt, dat de stilte mijn beste vriend is. De serene ruimte die in mijn hart te vinden is, geeft rust en vrede. En in die totale vrede kan acceptatie groeien. Daar zijn geen vragen meer en is er geen schuld. Daar bestaan geen twijfels of verdriet. In deze stilte is niets. Alsof je zweeft ver weg van alle tranen. In dit luchtledige gevoel ben ik en dat is voldoende.
Maar het moeilijke eraan is, dat deze stilte zo vaak weer overschreeuwd wordt, door gedachten..
Aan mij de keuze om telkens weer op zoek te gaan naar mijn beste vriend, die altijd op me wacht en er steeds weer voor me is. Maar ikzelf zal de stappen moeten maken in vertrouwen en overtuiging.
Heel veel stilte en ruimte voor goede momenten, Sonja en voel wat goed voor je is. Als dat een vakantie is met jouw dochter naar Oostenrijk, dan zal jou dat nieuwe energie geven en kracht om door te vechten. Heel veel liefs, Karin
Zo mooi, Karin, maar die stilte kan ik niet vinden hoor, het is wel leren en accepteren dat ik kanker heb en niet beter wordt; ik mis m’n maatje nu extra, maar nu met de nieuwste immuum medicijnen heb ik hopelijk nog extra jaren en daar ga ik voor, zeker voor m’n dochters.
Ook durf ik weer een vakantie te plannen, samen met m’n dochter naar een plaats in Oostenrijk waar we met z’n 3en vroeger vaak zijn geweest.
Wat de oncoloog er van zegt, het zij zo, maar wij gaan….