Ik ben bezig met het boek De vlindertuin van Hans Peter Roel… Via een mailtje werd ik op de hoogte gebracht van het bestaan en zoals dat dan vaak gaat, kom je het dan overal weer tegen. Ik kreeg het thuisgestuurd en natuurlijk was ik al heel nieuwsgierig. Ik had geen idee waar het boek over zou gaan, alleen dat het een zeer troostrijk boek zou zijn en dat het een nieuwe kijk zou geven op dood, overlijden, rouw en troost. Dat past goed bij ons, vond ik, dus. Afgelopen dinsdagavond ging ik er goed voor zitten en begon. Ik opende het boek en meteen stond ik in de schoenen van de schrijver. Hij neemt me mee naar thuis, werk en vakantie. Vele gedachten, vele gevoelens en de uiteindelijke ontdekking dat z’n kindje Sem ernstig ziek wordt en sterft.

Een boek over het leven .. een boek dat leest alsof ik mijn eigen leven lees… alleen is Annemiek hier Sem… Geraakt leg ik het boek een paar uur later weer terzijde. Ik ben benieuwd waar het naartoe leidt..Zal Hans Peter Roel hetzelfde ontdekt hebben als ik? Zal hij ook vernemen, dat zijn manneke niet echt verdwenen is.. dat je in alles wat je doet nog een vluchtig contact blijft voelen? Soms zelfs een gesprek kunt voeren? Ik hoop het, want dan past dit boek heel goed bij Troostgeschenk.

Wordt vervolgd.

Door dit te lezen kwam volgend gedicht bij me omhoog:

De pijn die door mijn ziel steekt

Leeg en nutteloos is de dag
De tijd lijkt wel vertraagd
Ik staar en weet niet wat de doen
Door de pijn die ik in mij draag