Een storm was opkomst. Code rood werd afgegeven. Wij mensen werden gewaarschuwd en we hielden rekening met dit gegeven. Soms echter komt de storm onverwachts. Het breekt dwars door alle muren heen. Het raast en blaast alles voor zich uit en smijt er nog een dosis water overheen ook. Zo voelt het ook wel eens wanneer ik een huilbui krijg. Snikkend en happend naar adem, aangevuld met een flinke dosis tranen. Ik kon het niet langer binnen houden en terugdringen. Eigenlijk heb ik geen idee, waarom zo’n huilbui zo naar vrijheid snakt, maar wanneer het los is en naar buiten breekt, kan ik de controle maar beter los laten.
Ik huil en laat mijn emoties gaan en ben elke keer weer verbaasd, maar ook dankbaar voor de ruimte die ontstaat. Huilen en loslaten is krachtig.. geeft ruimte aan nieuwe ideeën en inzichten. Doordat ik dit bij mezelf ontdek, kan ik deze kracht ook bij anderen zien.

Laat de wind maar razen en laat de regen z’n werk maar doen!!