Ik zou zo graag mijn leven in mijn handen willen nemen, maar altijd komen daar gedachten die allerlei problemen benoemen, waardoor ik mijn handen er maar snel weer van aftrek. Ik zou zo graag een moedig besluit willen nemen, maar zo gauw ik dat überhaupt maar uit zou willen spreken, komen er allerlei onveilige patronen bij mij omhoog, waardoor ik dat besluit gauw weer voor me uitschuif. Ik zou zo dolgraag eens spontaan iets geks willen doen, maar ook dan wordt er een scene voor me afgespeeld zodat ik maar rustig op mijn stoel blijf zitten.

Altijd zijn er gedachten, die de vreselijkste uitkomsten brengen. Er komt veel leed omhoog en ik word hierdoor zo bang, waardoor ik geen stap meer durf te maken, naar een leven die ik zo graag zou willen leiden. Gedachten die mij angstig maken. Gedachten die mijn eigen kracht ondermijnen en me in zwakheid terug werpen. Gedachten waarvan het me steeds duidelijker wordt, dat ze mij niet gelukkig willen zien.

Maar ik heb ze nu in de gaten, die gedachten geef ik geen aandacht meer. Ik luister niet langer naar de angst, want ik hoor de stem van mijn eigen leider. Ik zie de weg die mij mezelf laat ontdekken en ervaren. Ik lijd niet meer langer, door het lijden dat ik misschien ooit zal tegenkomen… Ik leid nu en zal mijzelf blijven leiden.