Afgelopen week was het weer eens zover. Na een wasbeurt van mijn haren kon ik er ineens helemaal niets meer mee en dat is dan voor mij het teken om gauw een afspraak bij de kapper te maken. Ik kon meteen komen en na een kleine 20 minuten gewacht te hebben, was ik aan de beurt en kon mijn model weer in al haar glorie worden hersteld. Mijn grijze tint werd professioneel vervangen door een mooie ‘jongere’ bruine kleur. De verjongingskuur wordt steeds minder mijn streven,  want ik wil zo natuurlijk mogelijk ouder worden. Al jaren ben ik bezig om mijn donker gekleurde haar naar de originele grijze uitvoering te krijgen, ondanks vele waarschuwingen, dat je dan wel heel erg oud wordt..
Nu zit ik bij de kapper met een in verf gestoken hoofd geduldig te wachten en te lezen. Een radio stuurt leuke muziek de ruimte in en ik vermaak me uiterst best. Als er ergens een plekje is, waar wachten ingecalculeerd kan worden, dan is dat wel bij de kapper.
Maar ineens zonder dat ik het in de gaten heb, begint mijn hart sneller te slaan. Knijpt mijn keel zich wat dicht en word ik van binnen geraakt. Ik kijk om me heen en luister en het wordt me duidelijk. … “No matter what” van Boyzone klinkt uit de speakers. In mijn hoofd ontvouwt zich de herinnering van lang geleden. Een meisje dat dit liedje over en over afspeelt. Een meisje dat al zingende haar tekening maakt. Een meisje dat zo graag beroemd wil worden en dit liedje op een bandje in zingt. Dat liedje hoor ik nu in mijn hart en wezen trillen, haar stemmetje voegt zich er zonder moeite bij.

Een bezoekje aan de kapper, met een groetje van mijn kind, overvalt me, maar toont me ook weer zo duidelijk, dat zij van elk moment van haar leven heeft genoten en aan elke mogelijkheid kleur heeft gegeven.

http://www.youtube.com/watch?v=MQyRJy-EV6c