Deze 20e januari is een dag als alle andere dagen. De zon komt ’s morgens op. De tijd is aanwezig en de uren staan klaar om opnieuw ingevuld te worden. Toch gaan mijn gedachten al 23 jaar lang op deze dag terug in de tijd. Terug naar 1993. Terug naar het moment dat de telefoon ging en mijn moeder me vroeg om gauw bij haar te komen, want Hennie
( mijn zwager ) had een ongeluk gehad. In mijn optimisme ging ik er nog vanuit, dat het een gebroken been of een wond was.. Maar in de loop van de morgen werd het me duidelijk. Eerst leek het erop of alle informatie totaal aan mij voorbij ging. Ik had nog nooit met de dood te maken gehad. Het kwam niet in me op, dat Hennie het niet zou halen… 

De dood kwam in mijn leven en Hennie verdween. Lijfelijk komt hij niet meer langs, maar in mijn herinneringen blijft hij die prachtige vent, die vaak met me ging rennen. Waar ik samen mee volleybalde. Die mij hielp een goede conditie te krijgen en waar ik me welkom voelde.
Ik stel me soms voor, hoe hij daar in de hemel naar beneden kijkt en ziet hoe goed het met z’n meiden gaat en dat hij vast en zeker kattenkwaad uithaalt met zijn 5 kleindochters.

20 Januari
Ik toast op jouw leven, Hennie en ik toast op alles waar ik fijne herinneringen aan heb.
Je bent misschien niet meer aanwezig maar eigenlijk des te meer!