Na het overlijden van Annemiek ontstond er een gat, een leegte, waarin ik vaak dreigde te verdwalen. Ondanks het verstandelijke beredeneren, dat het beter was en dat ze niet meer verder leed, kwam mijn gevoel dikwijls om de hoek zeilen, met een gemis dat vreselijk pijnlijk was. Een kou die tot op het bot doordrong, gecombineerd met schreeuwende stilte. Het leven was voorgoed veranderd. Hoe ik het ook bekeek, het zou nooit meer hetzelfde zijn en vanaf dat moment, was de tijd in twee stukken gebroken. Voor de tijd met Annemiek en na de tijd met Annemiek. Dat was de eerste ordening die ik toepaste en langzaam maar zeker vond ik een weg terug. Met pijn aan de ene kant, met vreugde aan de andere kant. Met de deksel op de tranen pot.. met de deksel eraf geknald. Met de moed om door te gaan en dan weer geen kracht om op te staan. Mijn leven werd een heen en weer beweging waar het mij steeds duidelijker werd, dat ik wel mijn eigen stuur in handen hield. Welke kant ga ik op! Ik heb besloten om in balans te blijven. De deksel mag eraf .. de kracht mag soms ontbreken.. en ik mag ook zeker verdrietig zijn.. maar ik besef elke keer weer, dat het leven te mooi is om niet meer van te genieten. Mijn leven is veranderd, maar niet minder mooi. Het heeft een leegte en een gemis, maar geeft telkens weer ruimte aan nieuwe vergezichten…