Zoveel wat mijn hart wilde doen, wat mijn wezen neer wilde zetten… Enkel geschreven woorden en een gesprek via de lijn. Afscheid moeten nemen en alleen maar toe mogen kijken. Geen helpende hand, geen knuffel, geen troost door nabijheid. Met een gevoel van machteloosheid moest ik toekijken, hoe we op afstand afscheid moesten nemen. Een erehaag waar de lijkwagen doorheen reed, was het maximale wat toegestaan was. Alsof het een droom betrof. Verkild staan kijken. Verdoofd de regen op mijn gezicht. Zacht fluisterend: “Tot ooit weerziens, lieve zwager”. Er waren maar een paar mensen. Naaste familie en de beste vrienden. Corona-afscheid, mijn zus in haar auto met hun kinderen. In een andere auto zat haar schoonzoon met de kleinkinderen. Schrijnend op afstand. Geen afscheidsspeech. Geen dienst. Geen hand. Geen troost. Enkel konden we een hand opsteken en een luchtknuffel geven.

Mijn zwager is aan een slopende ziekte overleden, maar op z’n laatste dag met Corona besmet. Van dichtbij maakte ik het afscheid mee. Het maximale uitvoerend, in overgave en soberheid. Op afstand vonden wij elkaar in een blik. In het delen van verdriet. We zwaaiden en legden een hand op de kist en later op het raam van de auto. De regen versterkte het gevoel van intense triestheid.

Maar op het moment dat de kist het crematorium ingereden werd, trokken de wolken uit elkaar en de zon kwam tevoorschijn. Mijn verstijfde spieren werden verwarmd. Mijn tranen droogden. Een lach kwam tevoorschijn. Mijn zwager stuurde licht en warmte. Liefde vanaf zijn plek waar geen pijn meer was. Het leek alsof hij ons allemaal omhelsde. Deze warmte werd door de aanwezigen gevoeld en weer konden we elkaar bereiken door een blik, door een knik, door een gebaar. Het was goed.

Hoe groot de afstand ook is, wij mensen vinden toch de wegen om te verbinden. Ook al was het nog zo sober, we werden door liefde gedragen en met die liefde hopen we de lege plek te verweven in de tijd die komen gaat…