Elke morgen open ik mijn mailbox en selecteer de berichtjes. Vorige week stond er een email te wachten van een klant die (helaas) dikwijls schrijft. Ze doet tegenwoordig geen bestelling meer, maar mailt me rechtstreeks en vraagt om advies en raad. Het is een prachtig mooi mens en ik weet ondertussen wat bij haar past en waar ze door geraakt wordt. Ze vertelt over haar vriendin, die het op dit moment moeilijk heeft. Haar vriendin zit thuis met een burn-out en voelt dat ze gefaald heeft. Haar zelfvertrouwen is verdwenen en het leven lijkt niets meer te bieden. Mijn klant laat me weten, dat ze graag een oppeppertje zou willen versturen en ze hoopt ook dat ik haar woorden in een gedicht zou kunnen vatten. We overleggen en door de woorden, die ik van haar krijg, maak ik een passend gedicht.  Dezelfde avond nog gaat er een pakketje plus persoonlijk gedicht met de post mee…

Het is niet altijd even eenvoudig de juiste woorden te vinden. Het is niet altijd simpel om medeleven te uiten. In onze snelle maatschappij is er dikwijls geen tijd, om langer stil te staan bij de tegenslag van de ander. Dit zorgt ervoor dat iemand al gauw het gevoel krijgt, niet meer van waarde te zijn.

“Aan de zijlijn stond ik en keek toe hoe de wereld verder draaide. Het vloog aan mij voorbij. Ik stapte vertragend en tergend langzaam vooruit. Ik had geen idee, waar ik naartoe moest en welke kant ik op zou kunnen. Geen idee, welke richting ik zou nemen. Soms keek ik opzij en probeerde weer in de pas mee te kunnen, maar ik kreeg het juiste ritme niet. Ik dreef weg van de automatische piloot en dompelde onder in mist. Het licht werd vager en alles wat ik ondernam, kwam niet verder dan een eerste poging. In die tijd werd het steeds duidelijker dat ik het zelf moest doen. Als ik niet wilde dan zou het nooit lukken. Als ik de stap niet zou maken, dan kwam er zeker geen nieuwe weg. Als ik het liefst in de duisternis zat, dan zou ik daar zeker ook blijven zitten. Ik zou het moeten doen. Niemand anders dan ikzelf.
Toch, kreeg ik door bemoedigende woorden, kracht om de stap te maken. Toch kreeg ik door een kaartje, moed om de richting te gaan bepalen. Toch ontstond er door een paar woorden of een klein gebaar de overtuiging dat ik het inderdaad ook zelf zou kunnen… De medemens is zo enorm waardevol voor steun en ondersteuning”

Vanmorgen zat er een berichtje in mijn mailbox:” Karin, mijn vriendin, heeft het pakketje ontvangen hoor! Ze was enorm ontroerd en ze vertelde, dat het geschenkje een bijzonder plekje had gekregen! Dank je wel”.

Zo waardevol… wanneer er steun wordt gegeven…

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen: