Deze zondagmorgen was bijzonder ( Echt wel!) . We stonden om 9.uur  ’s morgens in het bos. De zon was nog niet echt krachtig, maar de vogels begroetten ons wel met een warm gezang. Elles en ik keken elkaar aan en we waren enthousiast. Vroeg uit de veren en dan slenterend door het bos. Geen kilometers maken, maar juist het ontwaken tot ons nemen. Onze voeten maakten verbinding met de aarde. Van de harde paden stapten we af om de zachtaardige mosgrond te ervaren. De jassen hadden we goed dicht gedaan, want de vorst was nog aanwezig, maar al lopende werd dat steeds minder nodig. Het was heerlijk om in het bos te zijn.  We hielden stil om een afgebroken boom te bekijken, wat een veerkracht toonde zich hier. Vanuit de stam schoten mooie takken de lucht weer in. De boom was dan misschien wel geknakt, maar hij had het vertrouwen om het opnieuw te proberen. We keken vol bewondering naar zoveel doorzettingsvermogen. We legden onze handen op de barst en gaven hem energie vanuit ons hart.
We volgden de rode route en van een kronkelig paadje kwamen we op een breed zandspoor. Oude bomen omringden ons en vertelden verhalen van vele vele jaren. De zonnestralen schenen in heiige stralen en het leek alsof we in een sprookjes bos wandelden. Ik keek rond op zoek naar een elfje, engeltje of piepkleine kabouter.
Het was een wandeling om tot rust te komen en we liepen voort in stilte om dit geheel tot ons te nemen ( We kunnen dat! ).
Groen in vele varianten. Een zachte bries met een vleugje koude winter, maar ook al het eerste contact met de naderende lente. Blubber modder, maar ook weer de vering van veengrond. Takken op het pad lijkend op barricades, maar ook onbewandeld gebied. De zon kreeg grip op de ochtend en toen we op een bankje gingen zitten, kregen wij de mooiste beelden van de natuur te zien.
Al met al duurde deze wandeling nog geen anderhalf uur, maar wat voelt het fijn om op deze manier de zondag te beginnen. Dit gaan we vast en zeker vaker doen.