Eenzaamheid; laten we verbonden blijven

De muren lijken zoveel harder en ze tonen me, meer dan ooit, de ruimte waarin ik me bevind. De wereld is gesloten en we mogen een tijdlang niet echt in vrijheid doen, wat we tot nu toe altijd hebben gedaan. Het lijkt beklemmend en beperkend en we kunnen niet wegvluchten naar een ander land of gebied. We moeten hier met z’n allen doorheen. Achteraf kun je pas zien, wat goed of juist niet goed is geweest. Achteraf is iedereen wijs. Nu zitten wij er middenin en kunnen de gehele situatie niet overzien. Het enige wat ons rest is, zoveel mogelijk binnen blijven en zo weinig mogelijk contacten hebben. Ineens is visite ontvangen of op visite gaan, niet meer mogelijk en merk je dat dit een vorm van machteloosheid geeft. Hele groepen bejaarden, zieken of risicogroepen worden afgesloten. Toch wordt er vindingrijk met deze quarantaine omgegaan. We zingen en maken muziek, we sturen filmpjes en mooie woorden. Ineens is er een grote stroom van contact op afstand en de mens voelt zich gezien.
Onze menselijkheid krijgt de tijd om zich te tonen. We moeten namelijk allemaal rustiger aan doen en binnen blijven en hierdoor wordt de bron van liefde en zorg weer zichtbaar. We waren een lange tijd alleen maar bezig met afspraken en verplichtingen. De eenzaamheid van de ander, werd niet opgemerkt en vooral in tijden van rouw en ziekte, bleven mensen achter en waren op zichzelf aangewezen. Laten wij nog even extra stilstaan bij de mensen, die ziek of alleen zijn of net iemand verloren hebben. Laten wij, vanuit ons hart, liefde sturen en hen in onze gedachten omarmen. Laat hen weten, dat je aan hen denkt en dat je hoopt dat deze periode snel voorbij zal zijn en dat we hierna elkaar weer echt in de armen zullen sluiten.

Write a comment