Tijdens een gezellig gesprek kwam het aan de orde. We hadden het over het leven, de keuzes die we hadden gemaakt en hoe we naar de toekomst keken. Ik merk, dat ik op zulke momenten meestal stil val. Ik kijk namelijk niet meer naar de toekomst. Ik probeer zoveel mogelijk van vandaag en het nu te genieten en juist geen verwachtingen te hebben, over een tijd die komen gaat. Ik dwaal vaker af naar het verleden, spelend met mooie herinneringen, treurend om het verlies, soms nog in tranen die dan weer opkomen. Erover praten doe ik al lang niet meer, want dan blijf ik er toch wel erg in hangen…

Maar!

“Erin blijven hangen”, wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld? Wanneer iemand het verlies niet kan verwerken en steeds weer in tranen is? Wanneer er geen stap gemaakt wordt naar de toekomst en in het verleden vast blijft zitten?  Wordt hierin dus aangegeven, dat het verlies op een gegeven moment ‘over’ of ‘verwerkt’ moet zijn?
Verstandelijk beredeneert begrijp ik goed, wat hier wordt bedoeld, maar gevoelsmatig vind ik het ‘blijven hangen’ toch wel een beladen woord. Want wie bepaalt hoelang je wel mag hangen en hoelang dat onwenselijk is?
De ander geeft aan dat het rouwproces te lang duurt en dat het tijd wordt, dat het leven weer moet worden opgepakt. Erin ‘blijven hangen’ is een oordeel, dat het fout is, wat je doet.

Ik zou heel graag zien, dat het geaccepteerd wordt, dat rouw een leven lang duurt. De lege plaats kan nooit worden ingevuld, door een nieuwe partner, een ander kind of ouder… Het gemis blijft, want deze dierbare persoon is lijfelijk niet meer aanwezig.
De leegte kan alleen maar in het leven worden verweven, met alle ups-and-downs. Elke dag brengt een nieuwe mogelijkheid om te blijven weven, maar soms ontbreekt de kracht, de moed en het doorzettingsvermogen en is er weer verdriet.

Zeg dan niet:” Kop op, blijf er niet in hangen”… begrijp wat er aan de hand is en geef aandacht op dat moment…

Wat vind jij? Want dit is een onderwerp dat meerdere invalshoeken kan hebben…