Kunnen wij voelen wat een ander voelt? Kunnen wij weten hoe zwaar of licht de last van een ander is. Hebben wij het recht om daarover te oordelen? Op dit moment worden wij telkens weer in een positie gedrukt waardoor we wel een mening krijgen opgelegd en het lijkt alsof de hele mensheid steeds weer tegenover elkaar komt te staan.
Nogmaals mijn vraag… Kunnen wij weten waarom en waardoor de ander reageert zoals hij reageert?

Probeer eens in de schoenen van een ander te gaan staan.

Zo gaat het ook vaak met het bewandelen van het pad van rouw. Het verwerken en verweven van verlies wordt door de ander vaak vanuit eigen perspectief bekeken en zonder dat we het in de gaten hebben, hebben wij daarover een mening. Waarom is het hebben van een mening zo belangrijk. Waarom hebben wij telkens een gedachte hoe de ander zich moet gedragen?
Worden wij misschien onbewust beïnvloed door patronen of wetten en regels, die bepalen hoe we ons moeten gedragen en wat wij moeten denken?

Ik heb ontdekt, dat ik in mijn rouwperiode vaak in discussie was, met de gedragsregels hoe om te gaan met mijn verlies. Soms mocht ik zelfs niet eens even lachen, want dat deed je niet als je iemand verloren was en al helemaal niet in het eerste jaar. Alsof ik niet langer mijzelf meer was, maar iemand die zich hoorde te gedragen, zoals dat bekend was.

Tegenwoordig stuur ik liefde naar de ander en hoop dat de weg, die bewandeld moet worden, lichter mag worden. Lichter op alle vlak.

Ik hoop dat hierdoor de wereld een beetje mooier mag worden.
Doe je mee?