Starend in het niets. De duisternis heeft de macht overgenomen en duldt geen licht, liefde of vreugde. Ik voel niets meer. Ik weet niets meer. Ik wil niets meer. Ik mag niets meer. Maar mijn lichaam doet echter pijn. Het is verkrampt en vermoeid en vertelt mij dat er wel degelijk iets gevoeld wordt.
Mijn tranen hou ik binnen, want ze zijn opgedroogd en ik moet sterk en krachtig zijn. Ik ga door, want de wereld draait door. Ik moet met die wereld weer mee en met mij is alles goed. Langzaam maar zeker verdwijnt echter de zon achter de wolken. Zonder dat ik het in de gaten heb word ik ziende blind en horende doof.

Mijn lichaam wil me iets vertellen. Mijn lichaam geeft signalen en geeft aan dat de tranen mogen stromen. Dat ik mag voelen en zeker verdrietig mag zijn. Het schuldgevoel dat ik bij me draag omdat ik weer eens niet sterk genoeg ben, heeft geen reden om er te zijn.. Want krachtig ben ik pas, wanneer ik door het verdriet en de pijn heen kan gaan om daar het licht weer te ontmoeten. Het is geen simpele weg en vaak ben ik bang om in de tranen te verdrinken, maar ik moet, ik zal en ik wil het leven weer beleven en niet meer in de duisternis verblijven.