Ineens was ik moeder van één kind in plaats van twee. Ineens moest ik verder gaan met een keiharde werkelijkheid, waar ik mijn draai eerst totaal niet meer in vinden kon. Mijn wereld leek stil te staan, terwijl alles in hoog tempo door bleef gaan. Soms leek het alsof ik met mijn autootje op de vluchtstrook stond en toekeek hoe snel iedereen langs mee heen reed. Ik kon niet invoegen en al helemaal niet meekomen. Ik moest eerst ontdekken hoe ik het stuur weer in handen kon nemen. Ik moest overnieuw ervaren hoe het was om gas te kunnen geven en hoe het was om te schakelen. Ik had tijd nodig, heel veel tijd. Ik moest oefenen en weer rijlessen nemen…
Maar wat was het moeilijk, wat was het zwaar, wat was het vreselijk om weer vooruit te rijden. Ik wilde veel liever stil blijven staan en naar het verleden kijken, naar een tijd waar het leven zo simpel leek. Nieuwe wegen dienden zich aan, maar ik wilde niet. Er kwamen afslagen maar ik durfde niet. Ik kreeg groen licht, maar ik hoefde niet. Ik had tijd nodig heel veel tijd en die heb ik genomen. Ik ben eerst een poosje buiten de auto blijven zitten, liggen, staan, kruipen… Totdat ik de sleutel terug vond en de deur weer kon openen. Totdat ik de moed vond om de liefde weer terug te vinden, waarmee ik weer gas kan geven. Tot het moment dat ik met zekerheid wist, dat ik moeder van twee kinderen ben en altijd zal blijven… want de liefde en de verbinding verdwijnen nooit!!!