Jarenlang wist ik dat je zou sterven. Ik besefte dat ik afscheid zou moeten nemen. Ik keek in een afgrond waar ik geen eind aan zag, maar ik wist dat ik er ooit in zou vallen. Geen idee waar ik uit zou komen, geen idee of ik er überhaupt de kracht voor zou hebben. Toen was het zover en viel ik met veel geweld naar beneden. De dood had z’n intrede gedaan. De duisternis overviel me. De kou was bijna niet te harden. De eenzaamheid en de leegte waren verschrikkelijke bondgenoten. Ik kreeg de tijd om te gaan leven, zoals ieder ander dat deed, maar ik vond er geen houvast. Ik miste je in elke stap die ik maakte. Ik miste je in elk woord dat ik sprak. Ik miste je terwijl ik waakte. Ik miste je in mijn slaap. Het verdriet was zo groot en bijna niet te dragen. De dagen verstreken en het gemis ging met mij voort en belette me om de zon te zien schijnen of de geuren van de wind te ruiken. Het gemis werd een gevoel dat zich in mijn wezen vastklampte.

Tot aan het moment, dat ik ontdekte dat dit gemis me van verder leven belette. Ik moest en zou weer met de wereld mee en kon niet anders dan naar het gemis kijken. In alles zat een herinnering en overal voelde ik pijn, maar ik heb mezelf geleerd om die herinnering met liefde te bekijken. De liefde die jij zo rijkelijk gegeven had. Elk moment moest ik alert zijn en het gemis benoemen met de fijne herinnering die eraan gekoppeld zat… Het heeft me tranen gekost, het heeft me pijn gedaan, het heeft me op de grond laten zakken, het heeft me uit laten schreeuwen om uiteindelijk tot kracht te transformeren. Kracht en moed om met zachtheid, licht en liefde over jouw leven te kunnen blijven vertellen.

Als uiting van die liefde, maar ook van de kracht en het gemis zou je een sleutelhanger “Zonder jou” bij je kunnen dragen.