Steeds vaker lees ik, hoor ik, ontdek ik dat wij mensen onze grenzen duidelijker moeten stellen. Braaf schreef ik daar een gedicht over, maar sindsdien ben ik hier overvallen door twijfel. Hoezo grenzen stellen? Hoe doe je dat dan. “Tot hier en niet verder, voor vandaag, in ieder geval!”.
Vroeger toen onze landen nog omringd waren door grenzen, was het duidelijk. Heel duidelijk zelfs, want er stond een slagboom en daar mocht je zomaar niet door. Op dit moment zijn vele grenzen opengegaan. Een Europeaan kan van hier naar daar en vice versa en dat geeft ons een gevoel van vrijheid. Je grenzeloos voelen, wordt als zeer positief ervaren.. En nu gaan we en masse vertellen dat we als mens duidelijker grenzen moeten stellen. Is dat echt wel de bedoeling?

Als je rustig gaat zitten en je kijkt diep naar binnen, dan ligt daar een eindeloos potentieel. We kunnen zoveel .. zoveel meer dan we denken. Als we ontdekken hoeveel liefde we kunnen geven, dan komt daar geen einde aan. Totdat er een grens geplaatst wordt. Je sluit jezelf af. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat je juist geen grenzen moet stellen, dat het goed is om jezelf niet meer open te stellen voor schadelijke invloeden, maar niet door een grens te stellen, maar door jezelf in bescherming te nemen en dat is een heel ander iets.

Tevens kwam ik tot dit inzicht, dat ik door een grens te vormen mijn omgeving voor een voldongen feit stel. Zij hebben dan geen invloed meer of zij het wel fijn vinden om een slagboom in hun zicht te zien staan. Als je van elkaar houdt, zijn grenzen niet nodig, er is respect en vertrouwen, er is begrip en openheid. En juist die openheid wil ik heel graag houden