Ik heb me heel vaak afgevraagd of er een mogelijkheid bestond om voorbij de grenzen van de tijd te kunnen kijken. Ik heb in boeken en op Google naar antwoorden gezocht, maar kreeg nooit de gewenste informatie. Ik wilde de verbinding met mijn kind, namelijk niet verbreken. Ik heb afscheid genomen van haar lijfje. Ik was me bewust van de lege plek in het huis en in mijn leven, maar telkens als ik aan haar dacht voelde ik nog steeds de verbinding.
Ze was niet verdwenen uit mijn bestaan. Natuurlijk vond ik werk van schrijvers die zich ook in dit onderwerp hadden verdiept. Ze vertelden over mediale contacten en paranormale gesprekken. Hierin trof ik echter niet hoe ik dat zou kunnen doen, alleen dat het mogelijk was. Op deze zoektocht, werd ik steeds verdrietiger. Het lukte niet om beeld te krijgen. Het lukte niet om nog een teken te ontvangen. Ik moest het leven weer oppakken.

Tot op de bewuste avond, dat ik mijn hardloopschoenen aandeed en mijn wekelijkse aantal kilometers weer moest gaan afleggen. Ik ademde met gepast ritme, mijn voeten renden voort en mijn hart klopte zoals het hoorde. Mijn blik op oneindig en daar ineens, kwam er een gesprek opgang. Terwijl ik tegen mezelf sprak, bedacht ik dat ik het allemaal zelf verzon en dat ik het wel grappig vond. Maar toen kwamen er woorden, die ik niet kon weten en waarvan ik nooit het besef had gehad. Ineens flitste het door me heen: “Ik heb verbinding! Ik ren over de hemelbrug en heb contact!!” Ik stopte en er stroomden tranen over mijn wangen. Zie je wel… Ze is er nog steeds.

Ik weet dat er mensen zijn, die ervan overtuigd zijn, dat dood dood is. Maar waarom zou ik dat denken? Waarom zou ik mezelf vertellen, dat ik mijn kind nooit weer zal zien? Dat de lege plek, leger dan leeg is en dat deze nooit meer gevuld zal worden. Nu niet… nooit. Hoe mooi is het, dat ik nu weet, dat ze in tijd en ruimte bij me zal blijven, niet zichtbaar, maar wel voelbaar. De hemelbrug is te bewandelen. De hemelbrug die uit diep vertrouwen is gebouwd en uit liefde is ontstaan.