Zo vanzelfsprekend was het. De gewoonste zaak van de wereld. Zijn aanwezigheid in mijn leven. Een man, die mijn grootvader had kunnen zijn, maar mijn vader was. Hij was al met pensioen toen ik nog heel klein was en altijd thuis.
Hij was van de oude stempel en bemoeide zich niet zoveel met mij, maar nu ik terugkijk naar mijn jeugd, gaf zijn aanwezigheid een warm en vertrouwd gevoel. Mijn vader zat op zijn stoel en vervulde zijn vaderlijke plicht.
Vaderdag is weer aanstaande en ik duik onder naar die tijd, waarin mijn vader nog leefde. Als kind kreeg ik van mijn vader de regels uitgelegd. Hoe je je als mens moest gedragen en wat er van mij, als meisje werd verwacht. Hij vertelde mij over vroeger, hij onderwees mij over de natuur. Hij liet mij naar de vogels luisteren, waarvan ik de namen en hun liedjes zou kunnen kennen. Hij gaf mij de liefde voor muziek en van hem heb ik mijn creativiteit. Hij probeerde mij ervan bewust te maken, dat sparen een deugd was. Mijn vader speelde een andere rol, dan mijn moeder, maar wat hij me heeft bijgebracht had ik nooit kunnen missen.

Toch besef ik me nu pas, vele jaren later, wat mijn vader voor me betekend heeft. Zijn stille aanwezigheid op de achtergrond, heeft me bodem gegeven om te groeien naar de mens die ik nu ben.
Zijn leeftijd vormde zo vaak een barrière, waardoor we niet altijd goed met elkaar overweg konden. Toch zie ik nu in, dat het me gediend heeft en dat ik dankbaar ben voor de vader, die ik heb gehad.
In mijn herinnering, hoor ik hem even grinniken en zie zijn twinkeling in de ogen. Ik ben even weer dat kleine meisje, dat haar handje in zijn hand legt en samen met hem op het stoepje bij de voordeur zit, wetende dat alles goed is.