Jarenlang wisten we dat Annemiek niet oud zou worden. Elke dag was een geschenk en we probeerden er het beste van te maken. Soms stelde ik me voor, hoe het zou zijn wanneer ze het aardse leven achter zich zou hebben gelaten. Ik stelde me het gemis voor, de leegte, de stilte, maar ik had geen idee, dat dit gemis met zoveel kabaal z’n intrede zou doen. Ik had me never nooit niet bedacht dat de leegte zo koud zou zijn en ik wist niet dat een gebroken hart zo intens kon schuren. Ik had geprobeerd me voor te bereiden.. Ik wist al jarenlang dat Annemiek niet oud zou worden en heb daar jarenlang mee rondgelopen, maar pas wanneer het daadwerkelijk gebeurt dan weet je pas hoe vreselijk het is om niet meer samen te kunnen zijn…