Soms word ik wakker met een gevoel dat zich, voordat ik mijn ogen opendoe, kenbaar maakt. Het zorgt ervoor dat ik van tevoren reeds weet, dat deze dag niet vanzelf zal gaan. Het staat met me op en loopt met me mee. Het vertelt me over een tijd, waarin alles goed was en onbezorgd. Het laat me herinneren aan een leven, waarin er geen leegte was en geen gemis. Tijdens de uren die verstrijken, blijven gedachten en gevoelens strijden om voorrang. Het hoofd benoemt de pijn en vertelt over de tranen. Mijn gevoel benoemt de liefde, het licht en de verbinding die nooit zullen verdwijnen.
In dit alles zeurt een brok in mijn keel en een zwaarte in mijn buik en is het stil… Diepe intense stilte, die wanneer ik luister, het geluid van heimwee laat horen.
Heimwee naar een verleden tijd, waar de zon altijd scheen en een lach zorgeloos was. Waar ik danste op de muziek van vreugde en vertrouwen.

Vanuit de duisternis die ontstaan is, na het overlijden van mijn kind, was vertrouwen niet meer aanwezig. Waarop zou ik nog kunnen vertrouwen? Waarom zou ik nog vertrouwen? Hoe kon ik nog vertrouwen?
Toch vond ik dat vertrouwen stukje bij beetje terug. Vertrouwen niet door hetgeen het leven met me deed, maar vertrouwen op de kracht in mijzelf. Ik ontdekte dat ik mezelf kon vertrouwen en dat ik alles aan zou kunnen wat er zich ook zou voor kunnen doen.
Vertrouwen zit niet in het leven of de ander, maar vertrouwen zit in mezelf en die bron heb ik aan kunnen boren om weer onbezorgd te lachen en verder te kunnen dansen op de muziek waarin het geluid van heimwee zo nu en dan doorklinkt.

© Karin Anbergen ~ Troostgeschenk