We zaten gezellig te kletsen over ditjes en datjes, over de afgelopen tijd en over het komende jaar. Verwachtingen, wensen en goede voornemens werden met elkaar gedeeld en ineens kwam het onderwerp op “De Hemel”.. Ik vertelde over mijn dochter, over mijn ouders, over mijn zwager en dat ik die allemaal weer zou zien, wanneer ik ook aan het einde van mijn pad zou komen. Ze keek me aan met grote vragende ogen:” Geloof jij daarin?”… Weet je wel hoeveel mensen al dood zijn gegaan? Hoe druk moet het in de hemel dan zijn?” Ze schudde haar hoofd en keek me met meewarige blik aan. Ik was even stil en richtte mijn blik naar binnen hoe het zou voelen als het hiernamaals dus niet zou bestaan en met duidelijke kracht schoot het naar boven, dat dit niet het geval is voor mij. De hemel bestaat en daar is het mooi en prachtig en daar is een hemeltuin en een engelenkoor en daar is iedereen verbonden in liefde!!
Deze gedachte, dit weten geeft mij namelijk kracht om het leven in vertrouwen aan te gaan. Het geeft me moed om met overtuiging mijn weg te bewandelen. Het geeft me dankbaarheid voor elke dag en het vult mijn hart met liefde, heel veel liefde voor de mensen die niet meer lijfelijk bij me zijn.
En mocht het zo zijn…
Zou het echt blijken dat het leven eindigt met het eindigen van mijn hartslag, dan heb ik het daardoor fijner en liefdevoller gehad. Dan heeft mijn gedachte me altijd ondersteund…
en zou ik eigenlijk niet weten, waarom je überhaupt zou gaan denken, dat dood dood is… en de hemel geen echte werkelijkheid….
Ik geloof er wel in. Toen mijn schoonmoeder overleeft voelde ik haar nog met regelmaat om mij heen. (op dat moment zelf dacht ik wen doe toch normaal dat denk je alleen maar). Afgelopen jaar ndat ikzelf diep in de put zat heb ik een fotoreading van mijzelf laten maken. Ik kende de vrouw die die reading deed niet, zij mijook niet. Maar de dingen die zij zei, ik werd er heel emotioneel van!. Zij zei toen, er staat hier een vrouw, maar hoe wie wat waar dat weet ik nu nog niet , enige wat ik hoor is : nu eerst jij!. stuk verder in de reading, kwam ze weer terug op “die vrouw”. dat die vrouw een warme deken om mee heen deed, wanneer ik dat nodig was, en ze omschreef de vrouw. toen ik de omschrijving las.. kon ik het zowat niet geloven. Ze omschreef mijn overleden schoonmoeder, waar ik zo veel van hield. en niet grofweg, maar tot in details..Ik moest misschien tegen het leven proberen aan te kijken zoals zij dat altijd gedaan heeft. en dat ze altijd bij me in de buurt is. en mij die warme deken omslaat wanneer ik dat nodig ben. Mij deed dat toen heel veel, ik werd behaaglijk warm, en er kwam zo’n rust over mij heen.. Toen ze toendertijd overleed, kon ik er ivm onze kleine kinderen niet bij zijn.Dit vond ik heel jammer. Maar ik zat thuis en hoorde om 00:05 een soort van “geting” van een belletje. Ik kreeg toen sterk het gevoel dat ze toen overleden was. toen mijn man snachts thuis kwam was dan ook het eerste wat ik vroeg hoe laat ze heen gegaan was. dat was op 00:05.. Ook toen dacht ik van als ik dit vertel aan iemand over die belletjes verklaren ze me allemaal voor gek!. Ik heb het dan ook maar aan weinig mensen verteld. Maar na deze reading, was ik er van overtuigd, ik was toen niet gek en nog steeds niet. zij gaf mij tekens, tekens wanneer ze heengegaan was, via mijn kinderen (oudste zag aan zijn plafond oma in de lucht zitten, met een kindje . Mijn schoonmoeder had al een dochter jong verloren maar mijn zoontje hebben we daar nooit over verteld! hij was toendertijd nog geen 2) en dus het gevoel steeds dat ze achter me stond etc. Ik was voorheen altijd bang om dood te gaan. als kind zijnde al. want dan houdt het op, dacht ik. Nu weet ik zeker dat het niet ophoudt, dat je je alleen van je stervelijk omhulsels afscheid neemt . Heel rustgevend heeft dit voor mij gewerkt. Dus karin ik snap heel goed dat jou geloof in de hemel, voor jezelf een stuk rust geeft. Blijf geloven!!
Liefs wendy
Ik weet het eigelijk niet Karin , al hoop ik dat het zo is . Je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat je leven daardoor toch waardevoller lijkt te zijn en je steun bied om moelijkheden die , zoals jij als geen ander weet , te aanvaarden , waardoor je je probeerd vast te houden aan de gedachte ooit ieder je dierbaar was terug te zien .
Liefs Marietje .
Lieve Karin en Elles,
Wat ’n heerlijk stukje, gevoelens uit je hart….
Vertrouwen…. of wéten….voor mij is het wel zéker, eens zullen wij elkaar weer zien, op wat voor manier en in wat voor hoedanigheid dat ook zal zijn! Ik heb nu al diverse keren ’n blik moge werpen, moge voelen en ervaren…. dat is niet voor niets geweest!
Ik leef voort op de Liefde van Dáar!
Heel veel goeds voor jullie en het prachtige werk wat jullie doen!
Veel liefs; Elisabeth.
Het lijkt me geweldig als je de overtuiging hebt, dat je de mensen die je zo verschrikkelijk mist, zult weerzien. Ik gun je dat vertrouwen, maar ik denk dat het een sprookje is, een mooi sprookje, meer niet.
Liefs Linda