Het lijkt alsof het vandaag niet licht wil worden. Ik zit nog steeds met de lampen aan en wanneer ik naar buiten kijk, dan is het somber en dat heeft niet echt een geweldig goede uitwerking op mijn gemoed. Wanneer het zo troosteloos buiten is, voelt dat ook zo binnen in mij. Mijn keel zit een beetje dicht, mijn hart slaat zwaar en mijn schouders hangen naar beneden. Ik sta weer eens stil en twijfel over mijn dag. Het wil domweg geen dag worden!

Toch doe ik mijn gordijnen open. Ik zucht eens diep in en uit. Ik besef heus wel, dat ik met weifelen en afwachten geen stap verder kom. Als ik geen poging doe, zal de nacht zijn grip behouden. Ik kijk omhoog en zie de donkere wolken, die eerst nog somber leken, maar nu in diverse vormen door de lucht drijven. Ik tuur nog een poosje langer en ontdek aan de horizon een piepklein zonnestraaltje. Daar is waarachtig de zon! De wolken bieden een prachtig vergezicht… Ik besef dat ik zeker zo nu en dan stil mag staan en naar mezelf mag luisteren, maar dat ik ook altijd vertrouwen mag, dat de dag altijd weer met het licht te voor schijn zal komen.

Klik hier om het gedicht op de foto te bestellen, voor jezelf of om aan iemand te geven.

Ik zoek de regenboog voor liefde en vertrouwen