Het was een dag als vandaag. Het zonnetje scheen. De hemel was stralend blauw. Alsof ze zich daarboven, voorbereidden op de komst van een heel speciaal iemand. Een meisje, dat haar strijd heeft gestreden. Een kind dat jarenlang had geleden. Een persoontje, dat vanaf haar 3e jaar operaties, onderzoeken, terugval, pijn en ellende had gekend, maar dat hierdoor nooit had getwijfeld om van het leven te genieten. Elke dag was een feest. Op elk moment werd bedacht wat er zou kunnen worden ondernomen. Taarten bakken, knutselen, liedjes schrijven, toneelstukjes bedenken, foto’s maken, eten versieren, praten over van alles en nog was èn Teletubbies kijken. Ook al was ze 9 jaren oud. De Teletubbies lieten haar een droomwereld zien, waar liefde en knuffelen, de boventoon voerden. Ons gezin was ondertussen ook getransformeerd tot een waar Teletubbie gezin. Papa was Tinky Winky, ik was Dipsy, Annemiek was natuurlijk Lala en Twan was Po!
Haar laatste dag op aarde. Het moment waar we al jaren met angst naartoe leefden. Waar ik me al hele voorstellingen van gemaakt had. Ik keek in een afgrond, waar ik zonder twijfel in gedonderd zou worden. Geen ontkomen aan. Donkerder dan donker, maar nog totaal ongewis. Remmen konden we niet. Bijsturen al evenmin. Het ging zoals het leven ons meesleurde. Een dag als vandaag.
Het begin van “Voorbij”… .. nooit meer Teletubbies… nooit meer samen..
Lieve Karin
Wat een enorme pijn , je grootste bezit , je kind , te moeten verliezen .
Ik weet uit ervaring ( mijn man is 4 jaar geleden aan een hersentumor overleden )wat voor impact het heeft je partner te verliezen maar een kind wat nog een toekomst voor zich heeft dat is onbegrijpelijk . Ik wens je heel veel sterkte voor de toekomst maar hoop dat je er voor je gezin toch kunt zijn en dat je dochter Annemiek jullie beschermt .
Liefs, Mia
Beste Karin,
Op 4 maart was ik jarig. Ik ben 60 jaar geworden.
Ik vond het helemaal niet leuk; 60 klinkt ineens zo oud!
Toch ben ik dankbaar dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken. Mijn enige broer werd maar 54, vele mensen om mij heen hebben de 60 niet bereikt of zullen die leeftijd niet bereiken.
Jullie dochtertje is zelfs op heel jonge leeftijd overleden.
Hierbij wil ik jullie condoleren en heel veel sterkte wensen in deze zware tijd.
Karin, jij hebt altijd zoveel troostende woorden voor anderen; ik hoop dat je nu ook veel troost mag ontvangen.
Lieve groeten, Saskia
Lieve Saskia, Geniet van de dagen die je ontvangt.. 60 jaren is misschien oud.. maar het geeft je ook wijsheid en ervaring.. Het maakt je tot de vrouw die je bent en die zoveel voor een ander kan betekenen. Ik ontvang natuurlijk troost van jouw woorden. Het doet me enorm goed.
Heel veel liefs terug met een dikke knuffle, Karin
Lieve Karin,
Zo mooi en rakend geschreven, zo herkenbaar. Het gemis en verdriet, eerst weet je het met je hoofd, en het tweede jaar ga je het steeds meer voelen met je hart, gaat het steeds meer pijn doen, komt het besef steeds meer: nooit meer. En toch in je hart blijft Annemiek altijd. Je gaat verder, ook voor Annemiek, voor je gezin en toch ….. het is zo dubbel.Je hebt zo’n mooie invulling gegeven in het verlengde van jouw kleine meisje. Zo ben je dagelijks met haar bezig, met haar manier van iedere dag weer van de kleine dingen genieten.
Ook zo fijn dat jullie zulke mooie en dierbare herinneringen hebben van de laatste maanden van haar leven. Deze mag je zo koesteren.
Lieve Karin, in gedachte ben ik bij Annemiek, jou en je gezin.
Veel kracht en liefde gewenst.
Liefdevolle groet Nicole
Dank je wel Nicole, voor je lieve woorden, die jij als geen ander ook aan den lijven ondervonden hebt… maar die ook met de liefde en de kracht van Anne-Marèl haar weg weer terug vindt!!
Och lieve zus , zo als altijd lopen er weer tranen over mijn wangen . Om het verlies van je kind dat je als moeder toch zo graag een leven lang had willen houden . Het gemis blijft maar jij bent zover dat je de herinneringen de boventoon laat voeren ( tenminste meestal ) . Heel veel respect voor jouw levens houding .
Een dubbeldikke knuffel , Marietje