Terwijl ik weef en mijn herinneringen verbind aan mijn dagelijkse leven, komen er zo nu en dan toch diepe intense wensen, waardoor ik de rode draad voor even uit het oog verlies. Het zijn de dagen, waarop een speciale gelegenheid plaatsvindt. Het zijn de dagen waarop een feest gevierd wordt. Het kan een familiedag zijn, maar ook een bruiloft of geboorte van een kind.
Op zo’n moment, merk ik de leegte weer op. Dan drijft de gedachte naar boven, dat ik zo graag had gewild, dat degene die er niet meer is, dit ook zou hebben meegemaakt. Mijn zoontje groeide op tot volwassene en hij heeft stappen gemaakt om zijn eigen leven vorm te geven. Hoe fijn zou het zijn geweest, dat hij de steun van zijn grote zus hierin had gemerkt. Wanneer hij ooit in het huwelijksbootje zal stappen, dan weer zal die lege plek aanwezig zijn en had ik het zo graag gewild dat het anders zou zijn.

Het weven en verweven van rouw is een dagelijkse bezigheid en tijd geeft hier de mogelijkheid je eigen manier daarvoor te ontwikkelen. Maar wanneer de dag een andere invulling brengt, waarin mensen bij elkaar komen, het samenzijn vieren, dan is leegte extra voelbaar. Die leegte kan gevuld worden met aandacht, een ritueel, een arm of een warme omhelzing. Begrip voor het gemis, zal dan zeker troost bieden. Het benoemen van de afwezigheid en het plaats geven aan de emotie, zal zeker helend zijn.  Op deze manier zal de rode draad weer worden opgepakt en verder worden meegedragen.