Men zegt: “Ieder huisje heeft z’n kruisje”, toch weet ik wel dat het ene kruis zwaarder is dan het andere. Soms vraag ik me af, hoeveel een mens kan verdragen. Tevens zie ik ook, dat met steun en hulp van de medemens het dragen een beetje beter gaat.

“In 2010 ben ik mijn vriend verloren en mijn dochter haar vader binnen 5 weken. Ik ben sterk geweest op dat moment maar wel een zware depressie gehad. Na een lange tijd zelf weer uitgekomen met de hulp van mijn naasten en zeker mijn ouders. Een jaar later diagnose borstkanker kwaadaardig; een jaar lang bestralingen ..chemo’s..operatie enz doodziek en kaal, en weer stonden mijn ouders klaar voor me dag en nacht. Het ging weer goed met me voelde me goed had al mijn haar weer terug tot ik op controle moest komen en de scans bekeken waren, diagnose uitzaaiingen en botkanker. Second opinion, ik had nog hooguit 2 jaar. Tot een paar maanden geleden de tumoren groeien zo hard dat ik nu nog maar een paar maand heb. Ben een heel positief mens en laat de moed niet zakken en blijf vechten, maar het verdriet van mijn ouders en dochter is wel zichtbaar en altijd staan ze weer klaar voor me. Wil ze gewoon ontzettend bedanken voor alles”.