Toen ik een klein meisje was, kon ik om alles een traantje laten. Keek ik naar een verdrietige film of zag ik leed om me heen, dan werd ik emotioneel en kon ik huilen. In de loop der jaren ontdekte ik dat dit niet zo handig was. Emotioneel-zijn bleek een zwakte. Huilen was een teken van gebrek aan zelfbeheersing en controle en dat mag je als mens niet altijd laten zien. Dus verborg ik mijn gevoeligheid en liet het niet meer naar buiten. De tijd verstreek en het leven kwam met harde klappen en daar ontstond mijn probleem. Ik kon niet meer huilen. De emoties zaten in mijn lichaam verstopt en vastgeklampt.
Aan mij nu de taak om mijn tranen terug te vinden. Aan mij de keuze om te zoeken naar de deurtjes die weer geopend mochten worden. Het is een lange weg om het vertrouwen te vinden waardoor ik me weer kwetsbaar en open kan tonen..
Ik weet ondertussen, dat huilen een teken van kracht is.. Wanneer ik mijn tranen laat stromen ontstaat er ruimte voor nieuwe moed en energie. Ik schaam me niet langer voor mijn emoties en hoop dat ik op een gegeven moment weer het kleine meisje worden zal dat haar gevoel de juiste aandacht geeft.
Karin
Wil je iemand laten weten dat huilen geen zwakte is? En dat je er voor diegene bent. Dan is de Kristal Traan een mooi gebaar. Klik op de foto om het te bekijken in onze webshop.
http://www.troostgeschenk.nl/kristal-traan
Karin mag ik wat vragen over dat huilen?Ik ben nu 70 jaar een zoveel meegemaakt,12 jaar geleden kwam mijn dochter niet meer,zomaar ineens,we waren vriendinnen,altijd saampies met de kleinkinderen erop uit.Ik heb geen idee hoe ze er nu uit zien,2 jongens van nu 27 en 24 jaar.Het verdriet is weg maar ook mijn gevoel.Voor alles,kan al 12 jaar niet meer huilen,waar moet ik ze zoeken?Ook heb ik geen emotie meer,het is gewoon weg.Bij allerlei psychs enz gelopen,waar ik genoeg van hebt.Maar wat ik wel voel is jouw gemis,waar heb je je tranen weer gehaald?????????Ik zou het niet weten.Heel veel liefs van Gerda.Zou jij een gedichtje kunnen maken over emoties please?
Gerda, die tranen zaten bij mij enorm diep verborgen. Alles in één groot gat gegooid en dichtgespit. Ik heb na veel zoeken en hard werken mezelf terug gevonden en daarbij mijn tranen en verdriet. Dit is niet simpel en als je zegt, dat je geen gevoel meer hebt, dan denk ik dat jij ze net als ik verstopt hebt. Soms echter komen ze op niet verwachte momenten naar buiten. Laat ze dan stromen. Ook al weet je niet waar ze vandaan komen. Laat ze gaan. Het lucht op.
Misschien wordt het nu ook tijd, dat je jouw dochter weer opzoekt. Niet met een mailtje of met een brief, maar in oprecht contact. Heel veel sterkte Gerda en ik zal proberen een gedicht over emoties te gaan schrijven.