Ik merk dat ik op een bepaalde weg terecht ben gekomen. Een pad dat ik nooit voor me had zien liggen. Ik droomde van huisje, boompje en natuurlijk het beestje.. alhoewel kinderen daar boven alles aanwezig waren. Ik hield van kinderen en ik had er zeker een stuk of 4 in de planning staan. Echter het leven verliep totaal anders… Een route waar ik totaal geen weet van had. Ik ontdekte dat na het overlijden van dierbare mensen er regelmatig gedachten van spijt en schuld bij me boven kwamen. Ook waren gevoelens van eenzaamheid, gemis en leegte regelmatig bij mij aanwezig. Ik kreeg ze steeds weer op bezoek en hun macht was enorm. Het leek een belangrijke schat, die ik absoluut niet los kon laten. Ze maakten we verdrietig. Ze hielden mij gevangen, terwijl ik toch wist dat Annemiek om me heen was en ook dat ze me dikwijls in mijn dromen kwam bezoeken. Ik liet me in eerste instantie leiden door de negativiteit, de pijn, de angst, de neerslachtigheid, maar ik zag wat er gebeurde. Misschien wel met behulp van Annemiek koos ik voor de zon en het licht. Ik wilde de liefde weer voelen en daar Annemiek weer tegenkomen. Ik sprak mijn eigen kracht en macht weer aan en liet de hang naar verdriet en pijn los.
Rouwen doe ik nog steeds.. het duurt een leven lang, maar het leidt me niet naar het lijden… Ik heb mijn eigen teugels in handen en kies de weg die ik wil gaan. De schat bleek geen rijkdom maar armoede te zijn…