“Ik zal je niet vergeten, nu niet en nooit niet”. Hoe vaak heb ik deze zin gefluisterd en gedacht, gesproken en gezegd.  Ik probeerde weer met het leven mee te stromen. Ik maakte kleine stapjes en ontdekte dat ik soms weer lachen en van de dag genieten kon.
Toch kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog veel vaker tot mezelf zei: “Ik wil je niet vergeten. Ik wil niet dat je er niet meer bent. Ik kan niet aanvaarden dat de lege plaats altijd leeg zal blijven”.
Deze ontdekking bracht me tot stilstand en liet me weer achteromkijken. Met elke stap die ik had gemaakt, koesterde ik de gedachte, dat ik nooit zou kunnen accepteren, dat het gemis ooit zou verdwijnen. Ik hield vast aan de tijd, die ooit was geweest. Een verleden, die luchtig en blij en vol verwachting was.
Terwijl ik rond bleef draaien in de vele emoties, van dit weten, kwam er toch een helder beeld: “Ik durfde geen gelukkige toekomst te wensen”.  Ik moest steeds blijven benoemen, dat ik mijn kind nooit wilde vergeten. Mijn hoofd bleef deze woorden herhalen en herhalen. Het leidde mij terug naar het duister.

Terug in het donker, terug bij af, liet ik weer mijn tranen gaan. Sprak ik voor het eerst mijn wens uit, dat ik weer gelukkig wilde worden, ook zonder mijn kind. Het was niet fijn en het leek alsof ik een soort verraad pleegde. Maar op dat moment gloeide er warmte door mijn lijf, een licht dat mij bij de hand nam en troostte.
Mijn hoofd bleef zwijgen, maar mijn hart nam het woord en vertelde, dat het hart altijd herinnert. Het hart dat de liefde heeft vastgehouden, zal nooit vergeten. De liefde, die de tranen droogt en de toekomst weer ontvangen wil.
Geen verraad, maar loslaten, geen vasthouden aan een verleden, maar de vrijheid om door te gaan.

Mijn kind, ik vergeet je nooit omdat jij dat plekje in mijn hart bezit, waar ik de liefde altijd terug zal vinden.

 

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit geschenkjes die je wellicht kunt geven.