In de verte, bijna binnen handbereik, maar niet meer aan kunnen raken. Mijn blik speurt langs de horizon, waar bekende vergezichten langs mijn gedachten trekken. In de verte, zie ik de schaduw van een leven, dat ik ooit heb geleefd. Het is alsof ik terugkijk naar mijn verleden. In de verte van ooit, waar ik vol blijde verwachting was en moeder zou worden. Ik had geen idee wat het in zou houden, alleen wist ik zeker dat ik immens veel van het kindje zou gaan houden.

Aan de horizon verschijnen beelden en hoor ik zelfs nog vaag een schaterlach en een voorzichtig gezongen kinderliedje. Alsof ik het vast zou kunnen pakken, koester ik dit beeld. Het zal nooit veranderen en het gevoel van liefde is alleen maar groter geworden.

Kan liefde groeien ook in afwezigheid? Het kan zeker, maar heeft te maken met de keuze die je maakt. De liefde kan de leidraad zijn, maar kan ook worden vergeten omdat het gemis telkens de ruimte opeist. In de eerste tijd (en dat kunnen jaren zijn) zal alle aandacht vooral naar de leegte gaan, maar wanneer het hart mee mag gaan spreken zal de liefde terugkeren met z’n liefdestaal, waardoor de kou van het gemis zal worden vervangen door de warmte van fijne herinneringen.

Het is een keuze die je maakt. Ga je in liefde verder en vind je de zon en de kleuren terug of kies je voor de pijn van verlies. Ik zeg niet dat deze keuze eenvoudig is en dat je definitief maar één keuze kunt maken. Het is mij uiteindelijk gelukkig gelukt om de dag met liefde te beleven.

In de verte kijk ik nog steeds naar een leven ooit geleefd. Ik kan het bijna aanraken, maar het is niet meer hetzelfde leven. Ik word blij van de blik die ik terug kan werpen. Het hoort bij mij en de ooit beleefde tijd heeft me gemaakt tot diegene die ik nu ben. Ik leef voor de liefde en met deze liefde in mijn hart is en blijft mijn horizon een deel van mij.