“Ik denk aan je”, is een uitspraak die betekenis krijgt, wanneer een mens het moeilijk heeft. Het zijn vier kleine woordjes, die als ze met elkaar tot een zin worden geschreven, liefde, aandacht en medeleven overbrengen.

Wanneer je deze woorden echter niet in de vaste vorm giet, blijven ze in het luchtledige hangen. De ander weet namelijk niet wat, aan wie of wanneer er aan hem gedacht wordt. De mens in nood waant zich alleen en voelt zich eenzaam op z’n moeilijke weg van het leven. De dag lijkt niet van licht te zijn voorzien en de nacht duurt eeuwig. De tijd is vertraagd en de kleuren zijn verbleekt. Het pad dat niet meer met lichte tred begaanbaar is, voelt koud en leeg. De nood aan de medemens is groot.

Hoe waardevol is een gebaar, dat de gedachte vertegenwoordigd. Het kan een Whatsapp berichtje zijn, een kaartje via de post, een gedicht via de mail of een geschenkje aan de deur. In deze tijd hebben wij niet de mogelijkheid om dichtbij elkaar te komen. Er zijn beperkingen. Toch zijn we bij machte om de ander te blijven zien, zelfs op afstand en ondanks alles in verbinding vanuit liefde.

We hebben in het afgelopen jaar ontdekt, wat er werkelijk toe doet in ons leven. We hebben als het ware een prioriteitenlijstje kunnen maken van datgene wat in ons leven van waarde is. Wie voor ons werkelijk belangrijk zijn. We leefden allemaal met een zekere vanzelfsprekendheid en alles was mogelijk. Straks hopen we weer verder te kunnen. We hopen dat ons leven weer op gang komt.

Hopelijk kunnen wij dan dit lijstje weer aanhouden en naar elkaar blijven omzien. Het hoeft niet altijd meer te zijn. In het kleine van afgelopen jaar, hebben wij de grootsheid ook mogen ervaren. Het besef dat gezondheid allesbepalend kan zijn. Ik herken dit inzicht vanuit de tijd, dat mijn kind tegen kanker vocht. Elke dag bracht hierdoor tijd. Tijd om in het klein de grootsheid van samen te voelen. Samen zijn. Samen willen blijven… Samen dat met niets anders te vergelijken was. Samen dat zo normaal leek, maar eigenlijk oneindig waardevol…

Je beseft het pas, wanneer het er niet meer is…