Wanneer de dag minder lang is, het uur weer teruggezet, voelt het donker extra aanwezig. In deze duisternis is de afwezigheid van licht duidelijk. Een kleine sprankel zou echter al voldoende zijn om met zijn kracht, licht te brengen waar duister en eenzaamheid huizen.
De laatste maanden van het jaar dienen zich aan. Het is binnenkort “Allerzielen” of “Halloween”. De dag waarop wij de gestorvenen herdenken, eren en weer benoemen. Deze dag is niet zomaar een dag. We nodigen de overledenen uit om hun leven weer in onze herinnering te brengen. We zetten ze weer een keer in het licht. Dit is niet griezelig of spannend of een kerkelijk gebeuren, dit is liefdevol en helend. De overleden dierbaren hebben een plaats in ons leven. Waar lijfelijke afwezigheid in het dagelijkse leven voelbaar is, is in ons hart de liefde van en voor hen maar dan ooit de kracht, die de slagen maakt.
Licht beschijnt een betraand gezicht en kust zacht met liefde. Licht verlicht een zwaar gemoed. Licht, ook al is dit nog zo klein, kan duisternis vervagen. Het mooie van licht is, dat het zelf niet vermindert wanneer ze geeft. Licht kan aan iedereen in overvloed worden gegeven. Eén vlammetje geeft licht en warmte aan één mens, maar voor het geld ook aan honderden mensen. Licht is liefde in de puurste vorm.
We gedenken de komende dagen onze dierbaren. We zetten ze in het licht. We zetten daarbij ons hart open voor de liefde. We laten toe dat de fijne herinneringen in het licht komen te staan. De dood is een overgang van het lijfelijke naar het onsterfelijke, dit zal nooit het einde zijn. Het einde bestaat pas, wanneer de mens de keuze maakt, het als einde te beleven. De liefde eindig nooit en wordt altijd opnieuw geboren.
Laten we kaarsjes branden, lichtjes ontsteken en deze als een grote lichtbron aan elkaar verbinden. Zullen we het licht laten zegevieren over het donker van gemis? Laten we weten, dat de liefde voor eeuwig blijvend is. Het zijn geen woorden. Het is ons hart dat vertelt over de liefde en de herinneringen van samenzijn, voor altijd…