Terwijl de ziekte zich doelbewust een weg baande door het lichaam van mijn kind, werd het me steeds duidelijker dat ik niet bij machte was, hier iets tegen te doen. We hadden ziekenhuizen bezocht, doctoren gesproken, alternatieve paden bewandeld, maar niemand kon nog helpen. De operaties waren niet effectief genoeg gebleken, de bestralingen hadden niet het gewenste effect gehad, de medicijnen werkten niet en de verwachting werd daarom bijgesteld. Er zou geen genezing plaatsvinden, want de tumor liet zich niet pakken en was teruggekomen.
6 Jaren lang is er geprobeerd de kanker te verwijderen, maar het was niet gelukt.

Machteloos met lege handen, keek ik naar de toekomst, die enkel nog bestond uit het tellen van dagen. Elke dag was er weer één. Met elke dag kwam echter ook de laatste dag steeds dichterbij. Ik wist dat ik aan een afgrond stond en dat er een moment zou komen, dat ik naar beneden zou storten.
Die machteloosheid, bracht telkens weer een strijd in mij naar boven. Ik wilde zo allemachtig graag iets doen. Ik kon toch niet zomaar toekijken, dat Annemiek bij mij vandaan dreef? En toch gebeurde dat. Steeds sneller bleek te klok te tikken. Het zwaard van Damocles werd steeds duidelijker zichtbaar en het enige wat ik in mijn macht bleek te hebben, was overgave. Ik kon niets doen, niets meer doen. Ik kon alleen elk moment tot me nemen, waarin Annemiek nog bij me was. Niet meer aan een toekomst denken, alleen maar in het NU aanwezig zijn.

Machteloosheid had me eerst in de strijdmodus gedreven. Er moest toch nog iets kunnen worden gedaan, maar uiteindelijk liet het me zien, dat vechten geen optie was… Ik had het te ondergaan, omdat er geen verandering mogelijk was…

Toen ik uiteindelijk in de afgrond donderde… bleek de machteloosheid weer aanwezig… en weer moest ik op zoek naar de overgave en acceptatie…