Ik zit op de bank en staar voor me uit. Soms komen die momenten weer tot me, flitsen van een tijd, waar de dag niet altijd even helder en licht leek. Waar de nacht oneindig lang duurde. Waar ik het gevoel had in een donkere put te zitten, waar ik nooit meer uit zou komen. Met een gebroken hart en totaal machteloos geen uitweg meer wetend. Ik weet dat ik jaren in deze omgeving heb gedoold en ik slaak een diepe zucht: “Ik heb het overleefd”.

Ik vond namelijk in de diepste duisternis een stille aanwezigheid, die me bij de hand nam en me kracht gaf. Het was een kracht, die ikzelf bleek te bezitten. Ik kwam in contact met moed om de pijn tot me te laten komen, om tranen te laten gaan. Ik mocht mijn eigen proces volgen, zonder verwachtingen van buitenaf. Tegenslagen, verdriet en rouw lijken soms alleen maar vreselijk te zijn, maar ik kwam erachter, dat ze me sterker hebben gemaakt en zoveel liefdevoller. Er groeide een geloof en ik ontdekte een vertrouwen, dat ik alles aan zal kunnen.
Het verlies van mijn kind, zal ik nooit in kunnen vullen, de lege plek blijft, maar ik kan er wel liefde en waarde aan geven. Met een positieve blik kan ik zien, wat zo’n klein meiske mij in dit leven heeft gegeven. Zonder haar zou ik nu niet zijn, wie ik heden ten dage ben en had ik nooit geweten, hoe sterk en krachtig ik ben.

Ik ga verder op deze weg, ik geloof in mezelf en weet dat de dag weer stralend is. Ik mag het leven ontvangen, zoals het komt. Het is niet gemakkelijk, niet simpel, niet eenvoudig, maar weet dat het mogelijk is om uit een dal weer tevoorschijn te komen. Laat jouw diepste kracht tot je komen, open je hart, maak de keuze om te gaan.

Ik wens je alle sterkte en Geloof in jezelf!