Ik moest mezelf opnieuw ontdekken. Ik had de taak mijn leven weer opnieuw vorm te geven. Elke dag weer kreeg ik de keuze hoe ik dat zou gaan doen. Wanneer ik uit bed stapte en er scheen al een klein lichtstraaltje door het gordijn, dan kon ik mezelf telkens de vraag stellen: Doe ik ze open en ontvang ik het volle licht of houd ik de gordijnen dicht en blijf ik in het duister zitten?”. De leegte eiste elke dag zijn eigen plek weer op.
De eerste jaren vond ik geen kracht om het volle licht toe te staan. Ik kon het domweg niet verdragen. Ik zat het liefst in het donker en moest mijn weg daar vinden. De duisternis eiste niets. Het was stil en liet me zijn. De leegte was aanwezig en ik probeerde op de tast mijn weg weer terug te vinden. Geen idee hoe ik dat moest doen. Er is geen handleiding voor mensen die met verlies te maken hebben. Waar de alledaagse gang van zaken, als vanzelfsprekend georganiseerd wordt, is deze automatische piloot niet aanwezig bij tegenslagen, rouw en ziekte.
Je mag het allemaal zelf uitzoeken. Doe je best en ga ervoor. Heel veel kracht en sterkte om de toekomst weer in te vullen.

Maar hoe is de nieuwe weg, zonder de persoon die waardevol voor je was. Een dierbare in wiens leven je ook een belangrijke rol speelde. Er werd van je gehouden, je werd gezien en jouw leven werd erdoor gevuld.
Waar begin je, om een nieuw pad te ontwerpen, zonder te vergeten hoe het voelde om bij elkaar te zijn.

Hier kan ik geen antwoord op geven en is voor elke mens anders. Er zijn geen regeltjes voor te schrijven en er is ook geen tijd in te benoemen. Elke mens doet het op zijn eigen manier en vanuit zijn eigen perspectief.