En de dag brak aan, waarop ik mijn ogen opende en er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik stond op en liep mijn dagelijkse gang en deed de dingen die ik moest doen. Er was echter geen roes, geen mist, geen beklemming.
Ik ademde, ik keek, ik was aanwezig!! In eerste instantie had ik het niet eens in de gaten, maar na enkele uren besefte ik, dat de zon helder scheen en het gras mooi groen was.
Ik ging zitten en dook naar binnen: ”Wat was er gebeurd?” Ik vond rust en stilte. Ik vernam geen gemis en er stroomden geen tranen, maar ik bleef mijn glimlach dragen. Ik was er gewoon. Het leven was weer gewoon… Gewoon… zoals het leven hoorde te zijn, met een glimlach.
Het heeft even geduurd, voordat ik deze glimlach de gehele dag kon dragen, want direct na dat besef, sprong er een schuldgevoel op. Hoe kon ik gewoon een glimlach dragen, terwijl ik mijn kind was verloren. Het lukte me echter steeds beter, om dat schuldgevoel geen ruimte meer te geven. Er was weer ruimte voor een toekomst. De klok werd mijn vriend, die me al tikkend de richting wees, ondanks het soms achterom kijken naar mijn verleden.
Tijd heelt de wonde, was niet van toepassing, maar tijd leerde me om mijn verdriet te weven in het leven van alledag, waardoor de wonde verzachtte. Mijn weerstand verminderde en het gevecht tegen de oneerlijkheid stopte en ik stroomde mee met golven van berusting en acceptatie. Ik dreef en mijn glimlach bleef steeds langer aanwezig. Door het accepteren van het leven en sterven van mijn kind kwam er ruimte voor warmte, voor de liefde, voor de kracht om door te gaan. Natuurlijk strompel ik nog weleens, maar het leven lacht ondertussen met me mee en geeft me weer vreugde en verwachting. Door het perspectief dat ik nu bezit, kan ik van vele kleine dingen genieten en me niet zo druk meer maken over futiliteiten. Ik ben een rijker persoon geworden, door het leed dat ik geleden heb. Ik ben ook gaan beseffen, dat het leven zoveel meer te bieden heeft, dan wat ik ooit had kunnen bedenken. Ik laat me daarom nog meer met de stroom meedrijven om te mogen ervaren, wat op mijn pad geplaatst wordt. Het is geen noodlot wat me getroffen heeft. Ik heb een prachtig kind mogen ontvangen en ik heb haar in liefde losgelaten en met deze liefde leef ik verder.