Niets vermoedend open ik het mailtje dat in mijn mailbox te wachten staat. Het springt me tegemoet, vol uitroeptekens, harde woorden, hoog Nederlands vocabulaire.. Ik lees het nogmaals en besef dat ik even op het matje wordt geroepen. Als moderator van een verzamel pagina, werd ik gewogen en te licht bevonden. Het is volgens schrijfster, knullig, niet professioneel, tuttig en het lijkt wel een chatroom. Ik voel een diep medelijden opstijgen. Want ik voel zoveel bitterheid tussen de woorden door. Hoe word je als mens zo kil. Wat is er gebeurd dat je een mail stuurt om duidelijk te laten weten, hoe jij erover denkt en dat degene die de mail leest, in klare taal verneemt hoe fout diegene het allemaal doet. Is dit nu onze wereld? Is dit onze maatschappij? Is dit de toekomst?

Ik schrijf vaak onderaan mijn mail:”Een dikke knuffle”, vooral wanneer ik weet, dat de ontvanger het moeilijk heeft. Even geen automatische handtekening, maar een persoonlijke groet. Volgens mailschrijfster, totaal ongepast en niet zakelijk!

Tja.. voor mij is hier maar één conclusie te trekken: “Ik ben niet zakelijk!”

En daar ben ik zoooooo blij om !!!

( Zo’n mailtje inspireert wel weer )

Jouw woorden klinken hard
Er vloeit verbittering uit jouw pen
Je geeft me het gevoel
Dat ik de oorzaak van jouw ellende ben

Jouw houding is verstard
Voelbaar is jouw dikke muur
Waarom worden er zoveel pijlen
Door jou op mij afgevuurd

Ben ik een gemakkelijke prooi
Die jij wel even pakken kunt
Je doet maar lieve medemens
Het plezier is je gegund

Want ik ben onaantastbaar
Voor jouw angst en bitterheid
Ik sta krachtig op mijn benen
Waardoor ik niet bezwijk

Maar ik heb medelijden
Met de weg die jij hebt te gaan
Want ik weet dat jij door jouw houding
Ooit alleen zult komen te staan

Je legt de oorzaak van jouw pijn
Steeds weer bij de ander neer
Je bekt en strijdt en slaat en lijdt
Maar eens gaat het niet meer

Dan moet je naar je tranen
Anders gaat het domweg niet
Je zult ooit weer liefdevol kunnen zijn
Als je afscheid neemt van jouw verdriet

Karin