Ondertussen ben ik toch behoorlijk volwassen, mijn jeugd verhalen  behoren al bijna in het geschiedenisboek en mijn leeftijd zal me ook echt vertellen, dat ik al heel lang geen tiener meer ben. Toch ontbreekt het me vaak aan zelf vertrouwen. Ik probeer mijn werk met liefde uit te voeren. Ik geef advies en luister vaak naar problemen en zorgen van mensen. Mijn mailbox puilt op dit moment uit, door de vele aanvragen voor gedichten, voor ‘klanten’ die het niet meer zien zitten. Het leven is hard en snel en vliegt aan deze mensen voorbij. En dan komt er een mailtje dat me vertelt dat ik een verkeerde actie heb gemaakt. Zonder dat ik het wist heb ik iemand heel erg pijn gedaan. Twijfel overvalt me. Mijn bloeddruk stijgt. Ik krijg een brok in de keel en ben van slag. Ik doe zoiets niet met opzet en in al mijn goedbedoelde handelen ben ik aan haar gevoel voorbij gegaan.. En dan compleet out of the bleu.. zitten tranen hoog.. ben ik verdrietig.. Normaal kun je dat eigenlijk niet noemen, maar ik ben me er heel erg bewust van dat dit dus een kwetsbare kant is geworden van mijn persoon. Ik daal af in mijn binnenste en ontdek dat dit gerelateerd is aan het verlies van Annemiek.  Tranen zijn sowieso sindsdien altijd voorradig en als je dan aangevallen wordt.. of terechtgewezen.. dan trilt dat verdriet domweg extra mee. In alles wat ik tegenkom merk ik dat. Het leven gaat door, het gemis tracht ik een plekje te geven.. het lijkt alsof alles weer gaat zoals het ooit eens ging.  Maar o wee, als er dan iets gebeurt waar je niet op rekent, dan sta je gewoon weer bij af! Heerlijk het leven.. wat een uitdaging.. tjonge .. Rouwverwerking is een weg, waar ik mezelf wel heel vaak tegenkom.. maar waar ik wel steeds weer iets van leer.